Filharmonia. Narodziny Gwiazdy

W bożonarodzeniowe klimaty wprowadziła swoją publiczność Filharmonia Częstochowska. Zaprezentowała koncert „Idą święta z gór”, którego niekwestionowaną gwiazdą była Hanna Zbyryt-Giewont – bardziej znana jako aktorka Teatru im. Mickiewicza. Bogata muzyczna oprawa z udziałem naszej orkiestry symfonicznej oraz jazzowego kwartetu w pełni wydobyła talent wokalny aktorki oraz jej barwną estradową osobowość.

Hanna Zbyryt urodziła się we Wrocławiu, ale swoje dzieciństwo spędziła w Częstochowie, gdzie skończyła Liceum Samorządowe. Swoją muzykalność udowadniała od dziecka – tańczyła w tutejszym Ognisku Baletowym, a później w Teatrze Tańca Włodzimierza Kucy. Jej talent aktorski odkrył Adam Hanuszkiewicz zapraszając ją jako dziewczynkę do swoich spektakli na scenie Teatru im. Mickiewicza, w którym dziś jest na etacie. Jest absolwentką Wydziału Lalkarskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu. Równocześnie ze studiami ukończyła jako wolny słuchacz specjalizację pantomimiczno-taneczną na Wydziale Dramatycznym Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu.

W 2010 roku uzyskała dyplom Studium Choreograficznego w Krakowie. Współpracowała z Teatrem Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego i Instytutem Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu, a także Teatrem im. Stanisława Witkiewicza w Zakopanem. Obecnie gra równolegle we współzałożonym  Teatrze im. Siemaszkowej w Zakopanem, mieście obecnego zamieszkania. Ostatni czas przyniósł Hannie Zbyryt-Giewont znaczące wyróżnienia związane z jej rolą Kunegundy w spektaklu „Kandyd czyli optymizm”: Nagrodę Miasta Częstochowy w dziedzinie kultury oraz nominację do Złotej Maski Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Śląskiego. Sam „Kandyd” z jej tak znaczącym udziałem uzyskał Maskę jako Spektakl Roku.

Aktorkę słyszeliśmy wielokrotnie w jej wcieleniu wokalistki. Zawsze były to jednak wykonania kameralne. Wydawało się więc, że wielkiej odwagi z jej strony wymaga zbudowanie pełnego spektaklu wokalnego na scenie Filharmonii Częstochowskiej – bądź co bądź „świątyni muzyki”. Jak sama wykonawczyni donosiła w Internecie, ten sam program wykonała na macierzystej scenie Teatr im. Siemaszkowej. Tam jednak nie musiała konfrontować się towarzyszeniem orkiestry symfonicznej pod batutą dyrektora Adama Klocka. W niedzielny wieczór okazało się jednak, że aktorka absolutnie zdominowała muzyczną scenę i stworzyła kompletny – iście gwiazdorski recital. Nie tylko zademonstrowała piękny, dojrzały i mocny, jazzowy głos, ale w scenicznej prezentacji uzupełniła go swobodą estradowego istnienia – sypiąc góralskim anegdotami i mądrościami, także tymi, których autorem był niezapomniany ks. Józef Tischner.

Na jej program złożyły się popularne kolędy oraz piosenki z repertuaru Wojciecha Młynarskiego, Magdy Umer, Ewy Bem oraz Czerwonych Gitar. W wykonaniu „Nie ma jak u mamy” nawiązała do Matki Boga nakładając piękną koronę z folkloru wywiedzioną, a przywodzącą na myśl MB Ostrobramską. Koronę kojarzącą się również z sambodronem – nie bez kozery, bo też latynoskie muzyczne motywy pojawiały się w aranżach. Te zaś przygotowali: doskonale znany częstochowianom dyrygent Tomasz Chmiel i Wojciech Wachulka, który zasiadł za fortepianem, w jazzowym kwartecie. Skład współtworzyli również Siergiej Wowkotrub – skrzypce, Tomasz Kiepura – bas oraz Marcin Serwaciński – perkusja.

Koncert ogromnie spodobał się publiczności. Po stających brawach nastąpiły trzy bisy – pierwszy spontaniczny, zaproponowany przez wokalistę. To było „Imagine” Johna Lennona – wezwanie do miłości i pokoju między ludźmi dedykowane publiczności, ale też będące podziękowaniem dla orkiestry. Po dalszych dwóch kolędach śpiewanych wspólnie ze stojącą widownią koncert się zakończył – wyraźnie wbrew woli słuchaczy.

Tadeusz Piersiak, fot. Konrad Woszczyński

Czytaj także: Teatr im. Mickiewicza. „Kandyd” górą!