Wyjątkowo prestiżowe wydarzenie, jakim dla śląskiego świata teatru jest Gala Złotych Masek, odbyło się w poniedziałek, 25 marca w Częstochowie. To dla Teatru im. Mickiewicza wartość dodana związana ze zwycięstwem naszej sceny w najważniejszej kategorii Nagrody Teatralnej „Złota Maska” za rok 2022. Czy ogłoszony właśnie wynik artystycznej rywalizacji za rok 2023 przebił wcześniejszy sukces?
Przypomnijmy, że przywilej ten przypadł naszej scenie w związku ze zwycięstwem w poprzedniej edycji konkursu – zdobyciem Złotej Maski dla Spektaklu Roku, którym okazał się częstochowski „Kandyd, czyli optymizm”. Dzięki temu na wspólne zaproszenie Magdy Woch, dyrektorki Teatru im. Mickiewicza oraz Marszałka Województwa Śląskiego, Jakuba Chełstowskiego do naszego miasta zjechali dyrektorzy śląskich teatrów oraz aktorzy i realizatorzy spektakli, którzy znaleźli się wśród ogłoszonych nominacji. Dla wielu – co było widać w kuluarach i na sali – była to okazja do spotkań po latach.
Procedurę ogłaszania nagród ozdabiały fragmenty nagrodzonego „Kandyda”. A nim jeszcze przyszedł czas na Złote Maski, na scenie wręczone były inne śląskie wyróżnienia teatralne. Ewa Leśniak, aktorka Teatru Śląskiego a zarazem wiceprezes Zarządu Głównego Związku Artystów Scen Polskich wręczyła Nagrody Oddziału Śląskiego ZASP im. Lory Starke oraz Nagrody im. Adama Baumanna. Redaktor naczelny Dziennika Teatralnego, Ryszard Klimczak ogłosił z kolei nazwisko zdobywczyni Nagrody im. Zbigniewa Grucy. Niestety żadne ze wspomnianych wyróżnień nie trafiło do częstochowskich twórców teatralnych.
Za to istota wieczoru czyli czas przedstawienia laureatów Złotych Masek za rok 2023, okazała się festiwalem częstochowskich sukcesów. Jak informowaliśmy, wśród wcześniej ogłoszonych nominacji do Nagród w 11 kategoriach trzy przeznaczone były dla twórców związanych z Teatrem im. Mickiewicza. Dodatkowo w kategorii reżyserskiej za spektakl „Ślub” w bielskim Teatrze Lalek „Banialuka” nominowana była Agata Biziuk, będąca w tym sezonie konsultantką ds. programowo-artystycznych naszej sceny. Nie ukrywajmy – fani naszego teatru liczyli na to, że choć jedna Maska zostanie w Częstochowie.
Tymczasem zwycięzcami okazali się wszyscy nominowani. Statuetki (i po 15.000 zł) otrzymali: Hanna Zbyryt, Adam Hutyra, Szymon Michlewicz-Sowa. Aktorkę okrzyknięto najlepszą wykonawczynią roli dramatycznej kobiecej (Kustosza w „Zemście”), aktora – najlepszym w roli męskiej (Dyzmy w „Karierze Nikodema Dyzmy” oraz Cześnika Macieja Raptusiewicza – oczywiście również w „Zemście”), a choreograf nagrodzony został za choreografię / ruch sceniczny w „Karierze Nikodema Dyzmy”. W gronie laureatów znalazła się też Agata Biziuk, która swoją Złotą Maskę reżyserską dedykowała częstochowskiemu Teatrowi, który od kilku miesięcy współprowadzi.
Dziękując za wyróżnienie, Adam Hutyra powiedział manierą i głosem Nikodema Dyzmy: Ja się tam na afisz nie pchałem i nie pcham, ale jak już jest ta nagroda, to niech będzie – i zgoda!
Szymon Michlewicz-Sowa z pewnym zdziwieniem mówił zaś: „Zawsze sądziłem, że nagród nie dostaje się przed czterdziestką…”.
Pamiętający historie Złotych Masek (przyznawanych od 1967 roku, a w nowej formule od 1999 roku) przyznają, że tak dobrego czasu liczonego w tych nagrodach dla Teatru nigdy nie było. Po raz pierwszy był gospodarzem Gali, po raz pierwszy otrzymał trzy (cztery?) statuetki. Oby te splendory były rzeczywiście wyznacznikiem jakości pracy artystycznej na częstochowskiej scenie. Oby dla władz miasta stały się wezwaniem do zapewnienia teatralnym twórcom przynajmniej godnych warunków pracy. Gorzko też właśnie w Częstochowie wybrzmiał apel twórców spektaklu „Tajemniczy ogród” z Sosnowca (jedna z realizatorek na wózku inwalidzkim) o zapewnienie w placówkach kultury warunków do równoprawnego uczestniczenia niepełnosprawnych.
Gala z sukcesami wypadła niemal w przeddzień jutrzejszego Międzynarodowego Dnia Teatru. To piękny prezent! My dołączamy do niego najpiękniejsze życzenia wszelkich osiągnięć – indywidualnych i zbiorowych! To zresztą życzenia, które my – widzowie, winszujemy też sami sobie!
Tadeusz Piersiak, fot.: Teatr im. A. Mickiewicza
Czytaj także: W Teatrze. Urok likwidacji czy miraż transformacji?