Bożena Garus-Hockuba spotka się 12 czerwca z widzami DKF „Rumcajs” i pokaże tam swoje filmy dokumentalne. Ceniona reżyserka świętuje właśnie 50-lecie ukończenia LO im. Sienkiewicza, będąc gościem 50-lecia nadania DKF-owi imienia Rumcajsa i utworzenia Dziecięcego Klubu Filmowego „Cypisek”.
Przypadek sprawił, że Dyskusyjny Klub Filmowy „Rumcajs” od ubiegłego roku jest wciąż w obchodach jubileuszowych. Przed rokiem świętowaliśmy z dwuletnim opóźnieniem 65-lecie istnienia Klubu, teraz obchodzimy 50-lecie nadania częstochowskiemu DKF-owi imienia Rumcajsa oraz powołania Dziecięcego Klubu Filmowego „Cypisek”. Wszystko to w gościnnych murach Klubu „Politechnik” otworzonego nieco wcześniej. W poniedziałek 12 czerwca świętować będziemy z udziałem Bożeny Garus-Hockuby. Reżyserka wywodząca się z Częstochowy świętuje też swój jubileusz: 50-lecia ukończenia IV LO im. Sienkiewicza. W związku z tym w planie jest jej filmowe spotkanie z obecnymi uczniami tej zacnej szkoły.
Bożena Garus gościła już w DKF-ie przed rokiem. Pokazała nam film „Adam Strzembosz. Pierwszy sędzia Rzeczypospolite|. 3 Czerwca ten sam film oglądali w Gdańsku goście Święta Wolności i Praw Obywatelskich w Europejskim Centrum Solidarności z udziałem samego Profesora.
Spotykamy się z jej filmami ponownie w cyklu prezentacji kina dokumentalnego, realizowanych konsekwentnie już drugi rok. Jak zawsze wstęp na te projekcje jest wolny. Tym razem reżyserka zaproponowała widzom DKF-u dwa swoje dzieła: poetycki film o sztuce „Przedmowa do ciszy” z 2000 r. (zdjęcia Jerzego Sobocińskiego) oraz nieprawdopodobną opowieść o szykanowaniu twórców – „Bolek i Lolek dla dorosłych” z 1998 r. Po projekcjach DKF zaprasza do rozmowy z twórczynią.
„Przedmowa do ciszy” (44 min.) to poetycka opowieść o życiu i twórczości jednego z najwybitniejszych poetów szwedzkich Tomasa Transtromera. W listopadzie 1990 roku doznał ciężkiego wylewu. Odtąd jest niemy i częściowo sparaliżowany. Ale nadal tworzy. Dzięki sprawnej lewej dłoni może nawet oddawać się ulubionej grze na pianinie. Zaś głosem poety jest Monika. Towarzyszy mężowi w podróżach z wieczorami autorskimi po różnych krajach, między innymi Polsce, gdzie w 2000 roku w Krakowie wiersze szwedzkiego twórcy prezentował słuchaczom Czesław Miłosz. Autorzy filmu odwiedzają Sztokholm i cichą wyspę Runmaro, a także wypełnioną tłumami turystów Wenecję. Przedstawiają archiwalne zdjęcia z rodzinnych zbiorów bohatera. Obrazom towarzyszy muzyka Liszta, Wagnera, Griega i Mahlera, poezje Tomasa Transtromera czyta Krzysztof Kolberger.
„Bolek i Lolek dla dorosłych” (31 min), to ogólnie biorąc film biograficzny. Alfred Ledwig należał do grona twórców Studia Filmów Rysunkowych w Bielsku Białej. w początkach lat 50., a także do zespołu, który powołał do życia Bolka i Lolka. Od pierwszej części serialu w napisach końcowych jako autor scenariusza i reżyserii całości figurował Władysław Nehrebecki, jako autor plastycznego wizerunku postaci – Alfred Ledwig. Ten drugi jednak w 1971 roku nawiązał współpracę z Konfederacją Narodową. Za tę działalność został skazany na dwa i pół roku więzienia, a ostatecznie wyrok obniżono mu o rok. Dla żony wywrotowca nie było pracy. Dla niego, kiedy już wyszedł z więzienia, także. Postanowił wraz z rodziną wyjechać do RFN, gdzie miał ojca.
Ponad dwadzieścia razy odmawiano mu wydania paszportu. W końcu dostał go w lipcu 1981 roku, za cenę zrzeczenia się praw autorskich do „Bolka i Lolka” i polskiego obywatelstwa. Głównym narratorem filmu jest Alfred Ledwig. O zdarzeniach przeszłości opowiadają także: Mieczysław Poznański – współtwórca „Bolka i Lolka” jako operator, Janusz Malczewski – niegdyś prokurator Prokuratury Rejonowej w Bielsku Białej i zarazem działacz Konfederacji Narodowej, Dorota Poraniewska – pracownica bielskiego SFR, i Anna Ledwig – żona bohatera.
Tadeusz Piersiak
Czytaj także: Miejska Galeria Sztuki. Te cztery wystawy obejrzysz tylko do 11 czerwca