Bobry są jednym z niewielu gatunków zwierząt, które potrafią przystosować środowisko do własnych potrzeb – poprzez swoją działalność inżyniersko-budowlaną.
Bobry to jednocześnie drwale, architekci, kamieniarze i hydrotechnicy. Poprzez budowanie tam, żeremi i kanałów bobry tworzą coś w rodzaju samoutrzymujących się „gospodarstw”. Ich działalność może być pozytywna, np. tworzenie rozlewisk, które stają się miejscem występowania ptaków wodnych, ryb, płazów, wydr i innych zwierząt. Niestety, czasami jego działania wyrządzają szkody poprzez zatapianie pól uprawnych, lasów i dróg.
Bobry są roślinożercami, jedzą rośliny prawie wszystkich gatunków wodnych oraz tych rosnących przy brzegach wód. Największą osobliwością bobra jest jego płaski ogon zwany kielnią lub pluskiem, o ostrej krawędzi bocznej. Jest on pokryty zrogowaciałym naskórkiem imitującym łuski, spomiędzy których wyrastają rzadkie, krótkie i sztywne włosy układające się ku tyłowi. Sprawdza się on doskonale na lądzie i w wodzie. Pełni on rolę steru i napędu w wodzie, podpory na lądzie, jest również magazynem tłuszczu oraz głównym organem termoregulacji. Podczas marszu bobra na lądzie i transportowaniu cięższych ładunków ogon stanowi także przeciwwagę, przy unoszeniu się bobra na wodzie ogon zwiększa powierzchnię ciała. Kielnia bobrów to również doskonałe narzędzie niezbędne przy tworzeniu tam i żeremia.
Bobry są gatunkiem chronionym, w Polsce podlegają ochronie częściowej, przewidującej możliwość zmniejszenia liczebności populacji oraz pozyskiwania osobników.
red., źródło: Nadleśnictwo Lubliniec, Adam Siekiera