Światowy Dzień Chorych na Parkinsona został ustanowiony w 1997 roku
Dzień ten ustanowiono przez Europejskie Stowarzyszenie Chorych na Chorobę Parkinsona w rocznicę urodzin londyńskiego lekarza Jamesa Parkinsona, który jako pierwszy rozpoznał oraz opisał objawy tej choroby. 11 kwietnia 1997 roku Europejskie Stowarzyszenie na Rzecz Chorych na Parkinsona ogłosiło niezwykle ważną Kartę Praw Osób Chorych.
Choroba Parkinsona jest przewlekłym schorzeniem o podłożu neurologicznym. To choroba układu ruchowego, co oznacza, że wraz z postępem tej choroby dotyka ona obszarów aktywności jak chodzenie oraz mówienie.
Choroba Parkinsona dotyka 1 na 500 osób, co łącznie daję grupę około 4 milionów ludzi na całym świecie, którzy chorują na tą chorobę.
Na chorobę Parkinsona zapadają nie tylko mężczyźni ale także i kobiety, lecz statystycznie to mężczyźni mają nieco większą szansę na zachorowanie w stosunku do kobiet. Ryzyko wystąpienia choroby Parkinsona niestety wzrasta z wiekiem. Średnia wieku chorych wynosi 65 lat. Od 5 do 10 procent ludzi, którym diagnozuję się tą chorobę, ma poniżej 40 lat. Kiedy symptomy tej choroby zaczynają dawać o sobie znać w przedziale 21-40 lat, wówczas mówi się o chorobie Parkinsona o wczesnym stadium, natomiast poniżej 18 roku życia, o występujących niezwykle rzadko Parkinsonizmie młodzieńczym.
Niestety nie znana jest na razie konkretna przyczyna tej choroby, choć wydaje się, iż kluczową rolę odgrywają między innymi takie czynniki jak: infekcja wirusowa lub toksyny środowiskowe. U osób, których jedno z rodziców, rodzeństwo bądź dziecko cierpi na tą chorobę, istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo zachorowania niż u tych ludzi, u których żadne z rodziny nie choruje.
Choroba Parkinsona rozwija się razem z zanikiem komórek nerwowych w mózgu, które produkują dopaminę. Dopamina jest chemicznym przekaźnikiem czyli neurotransmiterem, który przesyła impulsy między komórkami nerwowymi, które mają na celu kontrolę równowagi oraz ruchów ciała. natomiast bez wystarczającej ilości dopaminy, komórki nerwowe, które są odpowiedzialne za kontrolę pracy mięśni, przestają odpowiednio funkcjonować. Gdy ilość utraconych komórek nerwowych osiągnie 80%, wówczas zaczynają się pojawiać pierwsze symptomy choroby Parkinsona. Choroba zaczyna się pogłębiać razem z upływem czasu oraz stopniowym spadkiem poziomu dopaminy.
Mimo, iż przyczyna uszkodzenia komórek nerwowych jest nieznana, bazując na wynikach wszystkich zrobionych dotychczas badań, można stwierdzić, iż odpowiedzialne za ten proces są miedzy innymi czynniki genetyczne oraz środowiskowe.
Objawy tej choroby rozwijają się stopniowo, razem ze spadkiem poziomu dopaminy. Na samym początku choroba dotyka przeważnie jednej strony ciała. Do głównych objawów tej choroby należą:
niekontrolowane drżenie, najczęściej zaczynające się od rąk,
nadmierna sztywność mięśni,
bradykinezja, czyli spowolnienie i utrata spontaniczności ruchów.
Osoby, które cierpią na chorobę Parkinsona, u nich mogą wystąpić również inne zaburzenia takie jak między innymi: utrata równowagi i koordynacji ciała, zmęczenie, depresja oraz problemy z pisaniem. Istnieje prawdopodobieństwo pojawienia się zmian w sposobie mówienia czy ekspresji emocji na twarzy. Na dodatek, niektóre osoby mogą doświadczać problemów, które związane będą z jedzeniem czy nawet przełykaniem.
Chorobę Parkinsona dzieli się na dwa stadia takie jak: wczesne i zaawansowane. Stadium wczesne, czyli wtedy kiedy zaczynają pojawiać pierwsze symptomy, które zaczynają wpływać na codzienne aktywności jak: mycie, ubieranie czy nawet chodzenie w stopniu wymagającym rozpoczęcia leczenia. Stadium zaawansowane, czyli wtedy kiedy zaczynają pojawiać się problemy motoryczne, które wynikają ze stosowania już od jakiego czasu jednej z głównych terapii w leczeniu Parkinsona, czyli terapii lewodopą.
Niestety nie istnieje żaden test laboratoryjny, który pozwoliłby na zdiagnozowanie tej choroby. Rozpoznanie dokonuję się na podstawie analizy historii medycznej pacjenta, testów neurologicznych a także obserwacji symptomów.
K KIK